“Babanın çocuğa vereceği sevgi, çocuğun kişilik gelişimi için çok önemli ve değerlidir” diyor araştırmacılar.

Bu çıkarım, babaları tarafından terk edilen çocukların kişiliklerinin nasıl şekillendiğini bulgulamak üzere dizayn edilmiş bir çalışmanın sonuçlarıydı.

Değişik zamanlarda, değişik ülkelerde yapılmış 36 araştırmaya ait veri ve bu çalışmalara katılmış 10 binden fazla insanın cevapları değerlendirildi. Katılımcılar dünyanın değişik yerlerinden, farklı ırk, cinsiyet, kültür ve dinlerden insanlardı.

Sonuçlar, babası tarafından reddedilen çocuklarda bu edimin ömür boyu olumsuz şekilde etkili olduğunu gösterdi. Araştırmacılar reddedilmiş olmanın yetişkinlerde bile yıkıcı olabileceğini, çocuklarda ise büyük iz bırakıcı bir olumsuzluk olduğunu söylüyor.

Reddedilen insanların beyinleri psikoloji bilimi ve bilişsel nerobilim (neuroscience) rehberliğinde incelendi. Reddedilme deneyimi, olanların beynindeki bir bölgede oluşan görüntü tıpkı fiziksel ağrı hissedildiğinde belirginleşen görüntü gibiydi.  Araştırmacılar fiziksel ağrı ve acıların aksine, duygusal acıların yıllar sonra bile aynı şiddette hissedilebileceğini söylüyorlar. Bu ağrıların, ilk günkü tazeliğinde yıllar boyunca tekrar tekrar yaşanabileceğini de ekliyorlar. Bu nedenle reddedilme acısı çekenlerin beyinlerinde belirginleşen değişim kolaylıkla tespit edilebilmişti.

Anababa tarafından bırakılan, terkedilen ya da reddedilen çocuklar ürkek, endişeli ve kendine güvensiz yetişkinler oluyor.  Aynı zamanda bu çocuklar etraftakilere karşı hırçın ve yırtıcı bireylere dönüşüyor. Çocuklukta reddedilmenin acısı, yetişkinlikte de hissedildiği için,  samimi ve güvenilir romantik ilişkiler kurulamıyorlar.

Araştırmacılar bir başka çalışmada, 500 araştırmanın sonuçlarını değerlendirerek ilginç bir noktayı da açığa çıkardılar: Babanın çocuğu reddetmesi ile, annenin reddetmesi arasındaki fark bulunmuştu. Hem anne ve hem de baba tarafından reddedilen çocuklar için babanın uzaklaşması daha fazla acı hissettirmişti. Buna bir açıklama getirmek isteyen 13 ülkeye ait birçok psikolog şu sonuca vardı: Çocuklar ve gençler, anneyi ve babayı kıyasladıklarında, babayı daha prestijli ve güçlü görüyorlar. Bu nedenle babanın terk edişi daha ağır geliyor ve derin izler bırakıyor.

Araştırmacılar baba sevgisinin çocuğun gelişiminde kritik bir rol oynadığını söylüyor. Babanın çocuğuna göstereceği sevgi, çocuğun daha sonra kendi çocuğunu büyütürken ilgili ve istekli olmasına neden oluyor.

Sonuç:

• Ebeveynler tarafından istenmemek çocuklukta derin yaralar açıyor. İleri yaşlarda bu duygular yaşantıyı olumsuz yönde etkiliyor.
• Babanın çocuğa vereceği sevgi, kişilik gelişimi için çok önemli ve kritiktir.