İki çocuğumu bebekliklerinden itibaren tuz tattırmadan büyüttüm. Onlar bebekken tuzsuz cici bebeklerdi 🙂

Okul çağına gelene kadar evde yedikleri yiyeceklerin  içine tuz koymadım ve damak tadı geliştirirken tuza yabancı büyüdüler.  Okul çağında gerek okul yemeklerinde, gerek arkadaşlarının evlerinde ve gerekse restoran yemeklerinde algıladıkları tuz onları hep çok rahatsız etti. Hala da tuzdan uzak dururlar! Ev yemeklerinde hiç tuz istemezler. Ama maalesef dışarıda yerken tuzdan kaçmak zor!

Ben de tuzsuz yiyorum ve restoran yemeklerinde bulunan tuzu rahatlıkla algılayabiliyorum. Sanırım aşçılar yağsız ve tuzsuz yemek yapamıyorlar ya da becerilerini gösteremiyorlar. Tuzsuz yemeye alışmış bir insan olarak, tuzlu yediğimde yemeklerin çok ağırlaştığını hissediyorum. Bir yandan da insanların nasıl olup da tuzlu yiyebilidigne hayret ediyorum.

Etrafımda birçok insan, daha yemeğin tadına bakmadan tuzu boca edip sonra yemeye başlıyorlar.  Sanırım benim damak tadım tuzsuz yemeye alıştığı gibi, onlarınki de tuzlu yemeye alışmış. Bence yiyecekler tuzsuzken çok daha lezzetli ve sağlıklı.  Marketlerde satılan hazır yiyecekler, restoran yemekleri ve konserveler daha az tuzlu olabilir. Ve toplumlar yavaş yavaş tuzdan uzaklaşabilir.

Bebekleri de tuzsuz yemeye alıştırabiliriz çünkü ilk elden tecrübeyle biliyorum ki bu mümkün.  Benim iki cocugum da  tuz yeme özürlü. Ancak dışarda satılan yıyeceklerde, çerezlerde, kraker ve diğer gıda maddelerinde istemediğimiz kadar tuz bulunuyor. Yani çocuklarım tuz yeme özürlü olsa da tuz almaya devam ediyorlar.  Zaten insan vücudunun tuza ihtiyacı var ama çok tuza ihtiyacı yok! 

Bebekliklerinden itibaren tuz tadı bilmeden yetişen bebekler tanıyor musunuz? Sevgili anneler, siz de tuzsuz cici bebekler büyütüyor musunuz?