Hasret’inden Mektup: Gönül Borcun Var Bana

Gönül borcun var bana. Sevdiğimi hiç bilmedin. Belki bildin, inanmadın. İnansan da göstermedin. Ben hep sana inandım. İnanmalıydım. İnanmak istedim. Gönlümdeydin, gönlünde olduğuma inanmak istedim. Acımasızca kandırdın. Gönül borcun var bana.

Tecrübesizdim. Aşk fukarasıydım. Sevgi yoksunuydum. Yazdığın, maharetle oynadığın hikayeye inandım. Kafamdaki tüm şüpheleri susturdum çünkü sana inanmalıydım. İkimize ait o mahrem mekanlarda hayaller kurdum durdum. Adaklar tuttum.  Düşlerim mabedim oldu. Adaklar anılara döndü. Adak mabetlerim, anılarda kalan birer süs oldu. Sitemkarım.  Gönül borcun var bana.

Gördüğüm insanlarda seni aradım. Bulduğum sembolleri sana yordum. Falları hep senin için tuttum. Boşa aldandım.

Aşka büründüm. Sevgiye tutundum. Acabalara sarıldım. Öfkeye kuşandım. Ağıtlara dolandım. Zamanla kızgınlıkları kırgınlıklara bıraktım. Artık sadece kırgınım sana.

Gönül borcun var bana. İyi ki bir hesap günü var. Bu alemde değilse bile öteki dünyada borçlu olduğunu unutma.

Hasret’inden.