Harvard Üniversitesi, acılar içinde kıvranan insanların yazmak suretiyle ızdırabı azaltabileceğini ve rahatlık hissedileceğini söylüyor. Böylece immunal sistem rahatlayıp güçleniyormuş. Psikolojik rahatlama hissedilirken, genel iyileşme de beraberinde geliyormuş. Aksi taktirde acıyı, ızdırabı içinde tutanların yükselen kan basıncı, kas kasılmaları ve hızlı kalp çarpmaları gibi sorunlarla karşı karşıya geldiği gözlemlenmiş.
Sözler ilaç gibidir..
Burada bahsedilen acı, sevilen birisinin kaybedilmesidir. Er ya da geç her insanın başına gelebilecek, istenmeyen olaylara örnek olarak yakın birisinin bir kazada, kalp krizinden, görev başında vefat etmesi, şehit olması, doğum sırasında ölmesi vs. kastediliyor. Araştırmacılara göre, bu tür olaylar ıstırap verse de, yaşamın bir parçası olarak algılanmalı.
Katlanılamayacak kadar ağır hissedilen olumsuzluklar zaman içinde bir nebze hafifler. Bu süreci hızlandırmak için yazmak, işe yarayabilir.
Size acı veren, fazlasıyla sarsan, günlük aktiviteleri yapmanızı engelleyecek kadar rahatsızlık hissettiren durumlar olabilir. Örneğin bir arkadaşın şiddet kullanılarak öldürülmesi, sevilen birinin feci bir trafik kazasında ölmesi, evladın cephede görev başında şehit olması ya da bir yakının intihar etmesi gibi. Bu tür durumlarda en iyi yöntem profesyonel bir terapiste başvurmaktır. Profesyonel yardım sırasında hisler yazıya geçirilebilir.
Acıyı azaltmak için yazmayı düşünenlere birkaç ipucu Harvard Üniversitesinden geliyor:
- Acıyı yazmak kolay değildir. Eskiyi hatırlatır, dayanılmaz acılar yeniden depreşir. Bu süreçte eskisi kadar, hatta belki daha fazla, gözyaşı dökülebilir. Çok yüklü duygular yaşanır. Fakat yazmaya devam ettikçe iyileşildiği gözlemlenmiştir.
- Yazarken herşey açıklıkla dile getirilmelidir. Bu sadece kişiye ait, başka hiç kimsenin görmeyeceği bir rahatlama usulüdür. Nasıl hissedildiği, neden öyle hissedildiği ve tüm çaresizlikler açık bir dille yazıya aktarılmalıdır. Çünkü sonuçta yazılan şey kişiseldir, kimseye göstermek için yazılmamaktadır. O nedenle gramer, dilbilgisi ve imla üzerinde durmaya hiç gerek yoktur. Hissedilen herşey yazıya geçirilmelidir.
- Acıyı hafifletmek için günde 15 ila 30 dakika, haftada 4-5 gün yazmak faydalı olabilir.
Bu şekilde yazarak acıyı azaltmanın mümkün olduğunu düşünen araştırmacılar, belirli bir sürenin sonunda yazma aktivitesinin seyrekleşeceğini söylüyor. Bu noktadan sonra daha iyi hissetmenin mümkün olacağını ve yazma hissinin azalacağını ekliyorlar.
Acıyı azaltmak için zamana ihtiyaç var. Bu süreçte yazmak, ilave yardımcı oluyor ve iyileşmeyi hızlandırıyor..
yazılan degerlendırmelere tamamen katılıyorum.
Birazda insanlar doğuştan şanslı olmalı. Çocukuğunda acı , gençliğinde üzücü, yaşlılığında üzücü olaylar yaşıyorsa Nasıl mutlu olacak ki
Bizi mutsuz yapan çok şey var. Bazıları geçmişten geliyor. Ama soru şu: Hayatın sonuna kadar mutsuz mu kalmak istiyoruz?
Sanıyorum bir noktadan sonra “bırakmak” gerekiyor. Neleri gereksiz yere tutuyor; hem yüreğe hem kafaya yük ediyorsak bırakmak gerekli! O yüksek beklentileri de bırakmak gerekli.. Çünkü tüm bu düşünceler yük halinde taşınmakta ve belki bu nedenle fiziksel sağlık dahi bozulmakta. Kontrol edemediğimiz şeyleri taşıyıp yük yapmaya gerek yok. Özellikle geçmişten gelen mutsuzluklar.. Bugüne bakmalı.. Yarına yürümeli derim.
Bırakmak konusunda yapılacak şey neyi gereksiz yere tuttuğumuzu bilmek ve yük olduğunu anlamak. Taşımaya gerek olmadığını idarak etmek. Örneğin: Ben hep çok sağlıklı, fit ve güçlü olduğumu düşünürüm. Geçenlerde koşarken düştüm. Spor yaparken hep düşerim ama o zaman öyle bir düştüm ki spor sakatlanması yaşadım ve uzun zamandır koşamıyorum. Yürüyüşler bile sorun oluyor. Aylarca kendimi yedim; böyle fit bir insan nasıl düşer diye.. Nasıl sakatlanır diye.. Ama sonra oturup düşündüm: Ben bir insanım. Kazalar insanlar için. Belki bundan sonra koşamayacağım. Onun yerine daha hafif egzersizlere yöneleceğim. Artık o yükü taşımıyorum. Rahatım. Ben bir insanım ve her insan gibiyim. Gereğinde fiziksel olarak güçlüyüm ama zayıf da olabilirim. Her halime çok şükür!
Belki sizin yükünüz böyle hafif değildir, ama bir deneyin bırakmayı! Sonra da halihazırda kepçeye ne geliyorsa onu kabul edin. Ve isterseniz çalakalem yazın düşüncelerinizi. İsterseniz bu sitede yayınlayalım. Belki sizin gibi düşünenlere örnek olur. Onlara da bir rahatlama sağlarsınız. Bir düşünün derim..
Herşey gönlünüzce olsun.
Fatoş Şimşek
Yazmak acıyı azaltıyor mu dediniz?
O halde küçük bir deney yapalım.. örneğin sağ elimizin baş parmağına küçük bir çizik atalım . hani şöyle soğan doğrarken parmağımızı hafifçe kesmiş gibi. ve ondan sonra klavye başına geçelim ve şu yazdıklarımı tekrar siz de yazın..
yaşayın ve görün..
yazarken acınız geçecek mi, acaba?