İki elimle yüzüme hiç kapatmadım
Öylesine geldi hıçkırıklar
Gözlerden fışkırdı yaşlar
Kızarmış bir burunla gezdim
Sümkürdüm durdum, sorana ‘nezleliyim’ dedim
Her gün ağlamaklıydı yüzüm
Şişmiş gözaltları, kanlı gözakları
Her an kederli, her an ağlamaklı
Yavaş yavaş öğrendim
Gözyaşılarının içerilere de aktığını
Yaşlar kurumasa da, epey azaldı
Daha az dışarı, daha çok içeri akar oldu
Aşk sanmıştım ya hani..
Aşkı iki taraflı sanmıştım..
Nasıl da yanıldım?
Gerçek aşk Allah’a ise
Ben artık O’na yangınım
Artık iki elimi yüzüme kapatıyorum
Hıçkırıkları aminlerle sıvazlıyorum
‘Affet Allahım’ diyorum
//Hasret’inden.