Ruhsal mutfak diye bir tanım var mıdır bilmiyorum ama ruha yönelik, ruha huzur veren, ruha terapi niteliği taşıyan mutfak diye birşeyler olmalı.

Hepimizin ruhuna direkt nüfuz eden yiyecekler vardır ki bunların çoğu çocukluktan kalma tatlardır. Yeniden yediğimizde, her defasında gördüğümüzde veya kokladığımızda bizi alıp o günlere götüren ve ruhu okşayan tatlar yani.. Bu benim için mantı, yaprak sarması, patlıcan dolması, İzmir köftesi, börek, kete, kurabiye ve daha nice mis kokulu anne yemeği olabilir. Sizin ruhsal mutfakta neler var?

Benim ruhsal mutfakta genelde annemin yemekleri hazırlaması, çocukların sofra kurması, ailecek konuşa gülüşe yemek yemek ve yemeğin ardından sofranın çocuklar tarafından kaldırılıp bulaşıkların yıkanması vardır. Yemekler daima usulüne göre ‘tadı içinde‘ yapılırdı ve sofrada daima dengeli besleyici yemek/salata/meyve olurdu.

Yıllar sonra bunları hatırlamamın nedeni belki de geçtiğimiz haftalarda annemle babamı ziyaret etmiş olmamdır. Onlarla birlikte hazırladığımız yemeklerin belki de beni ilk gençliğime, ta eskilere götürmesidir. Yaptığımız sofra sohbetlerindeki nostaljidir belki de..

Ha bir de televizyonda yemek programları var.. Özellikle annemin yeni şeyler öğrenmek için dikkatle izlediği programlar onlar. Kabul ediyorum ki yemek programları ilham verici oluyor ve zevkle seyrediliyor.. Ama sevgili annem o yemek programlarını gözünü kırpmadan seyrederken ben bu olayı epey ilginç buldum. Hatta programdan sonra olanı biteni yeniden konuştuk ve bir sonraki programı heyecanla bekledik.. Neden enteresan? Çünkü harika yemek yapan bir kadın olarak annemin TV’de gördüğü her tarifi dikkatle seyretmesi, ve hemen hepsine olumlu yorumlar vermesi bana pek objektif gelmedi.. Belki de ben o programlara karşı objektif değilim..

O programlarda yemekler genelde iyi ve iştah açıcı ama ruha hitaptan uzaklar. Yemek herşeyden önce ruhu doyurmalı, bence yemek programı hazırlayanlar bundan habersizler. Markete gidip birçok malzeme aldıktan sonra seyirciye yemek yapmayı göstermek yetersiz! Ruhu beslemesi beklenen o gerekli tatlardan ve hazlardan uzak.. Ruha dokunuşu yok o yemek programlarında!

İster Anadolu yemeği yapılsın, ister Avrupai yemek yapılsın, ister füzyon usulü olsun.. Ne yapılırsa yapılsın önce ruhu doyurmalı.. Sofrayı donatmadan önce ruhu donatmalı insan, bence. Tadına doyum olmaz..