Bazen nereye dönse insan, hiç çözüm yokmuş gibi gelir. Nereye tutunsa eline gelecekmiş gibi olur. Ama bir yerlerde bir çözüm vardır aslında. Ve her zorluğun gerisinde bir kolaylık bulunur. Her gözyaşının ardında mutluluk çığlıkları bekler insanı.

Zorluklar, tasalar, stresler hızla umutları çalar içimizden. Öyle bir an gelir ki, “daha nereye kadar sürecek tüm bu olumsuzluklar?” diye düşünür insan. Tüm yollar kapanmış gibidir.. Tutunacak dal kalmamıştır adeta..  

O noktada tutunacak şey özüdür kişinin. Ne varsa kişinin özünde, o çıkar ortaya. Benim özümde Allah var. Çok seviyorum O’nu ve O’na tutunmayı seçiyorum. O benimle olduktan sonra tüm bu zorlukların üstesinde geleceğimi biliyorum.

Yani O’na güvenmek ve tabi ki akıllıca planlar yapmak gerek. Korkuya gerek yok. Gereksiz endişeyi bırakmalıyım bir kenara.  Tüm bunların sonunda beni bekleyen ödül ne? Tabi ki büyümek ve olgunlaşmak. Kendimi bulmak.

Şimdi kendime yeniden hatırlatıyorum.. Çözüm var. Nereye tutunacağımı bilmediğim zamanlarda da aslında çözüm var. Belirsizlikler hayatın bir parçası. Sebat ise benim en sevdiğim özelliğim. O zaman belirsizlikleri zamana bırakıp bu süreçte çözümler için planlar yapmaya, ve O’na sarılmaya devam. Başka kimsem mi var?