Şükretmek için ille de kötü birşey olmasını beklemek niye? Aldığımız her nefes şükür gerektirmiyor mu? Şükür ile anı yaşıyoruz. Şükür ile hayatta olduğumuzun bilincine varıyoruz. Şükür ile insan olduğumuzun ayırdında oluyoruz. Şükretmeye başlayanlar ruhlarını uyandırıyorlar ve daha uyanık yaşıyorlar.
Evlerin içine, sığınaklara, izbelere ve merdiven altlarına sızan ağır koku asit yüklüydü. Havada nefes almayı güçleştiren nahoş kokuya ek olarak sanki yağ parçacıklarının asılı durduğu nem tabakası vardı. Gökyüzü sarı zehirli bulutun ağırlığıyla sallanıyordu ve burun deliklerini yakarak ciğerleri dağlayan hava gitgide daha da çekilmez oluyordu. Her köşede öksüren, tüküren, kan kusan insan kümeleri vardı. Patlamanın şiddeti her yerden hissedildiği halde tam olarak hangi yönden geldiğini bilen yoktu. Ne yapması gerektiğini bilemeyen insan yığınları düşünce yoksunu hayvan sürüleri gibi şaşkınlık, korku ve yenilmişlik hissiyle oradan oraya koşuşturuyordu..
Bazen yazılarımı kendimi telkin etmek icin yazıyorum. Harmoni başlıklı yazım da bana, kendimi ve yaşamımı düzene koymam için yazılmıştır. Belki başkaları için de faydalı olur.
Daha önce “gönül diliyle konuşan yürek ile kan pompalayan kalbi” aynı yazıda görmediyseniz, bu bir ilk olsun!