Aşkın kuralıdır bu; hep bir taraf daha çok sever.
İtiraf edilemeyen, paylaşılamayan, yazılamayan ama en tesirlisinden yaşanan o aşk. Herkesten gizlenerek avaz avaz haykırılan o aşk.
Duyması gereken duymaz, görmesi gereken görmez, hissetmesi gereken umursamaz ya işte o aşk.
İçselliğe kıvrılan gözyaşlarına bulanmış, zoraki teatral bir hayatın tam ortasında o aşk.
Şimdi yürek sızısı, bir zamanların oyalı işlemesi o aşk.
Sandığımın en değerli parçası, en nadidesi, en mis kokulusu, kıyamadığım o aşk.
Hayatımın özü işte o bir kelime: Aşk.
Gönlümün dipsiz haznesinde bana ışıktan bir ip sarkıtsaydın, can sıcağıma sarılsaydım. Ama ne fayda? O aşkı duyumsamadın.
Umursamadın.

Aşkın kuralıdır bu; hep bir taraf daha çok yanar.
Hasret’inden.