Hayatı kumanda edemiyoruz. O bildiğini okuyor. Ama kumanda edebileceğimiz bir şey var: Kendi bakış açımız!

Bakış açısını değiştirerek zihinsel anlamda rahatlayabiliyor insan. Bu noktada beklentiler azalıyor ve hayatı kontrol etmek mümkün oluyor.

Şöyle düşünelim: Herşey berbat gidiyordur.. Elden gelen birşey yoktur. Değiştirebileceğimiz, düzeltebileceğimiz birşey yoktur! Ve biri sorar “Nasılsın?”. Cevabımız herşeye rağmen “Çok şükür, iyiyim..” şeklindedir. Hiç birşey istendiği gibi değildir ama yapacak birşey yoktur, şükrederiz halimize.. Bu aslında çok derin ve insana güç veren bir haldir çünkü gelecek iyi günlerin beklentisi hakimdir. Bakış açısını değiştirmiştir kişi. An itibariyle yapabileceklerini yapmış gerisini takdir-i ilahiye bırakmıştır. Beklentilerini azaltmıştır, hatta ve hatta iptal etmiştir. Kendiliğinden gelecek iyi günlere çevirmiştir bakışlarını!

Hiç birşeyin garantisi yok. Hayatın kumandası da yok. Herşey gelip geçici. İyi şeyler de kötü şeyler de durmuyor, geçiyor. Bütün bunlar olurken biz bakış açımızı değiştirerek hayatı idare etmeye devam ediyoruz. Başka türlü nasıl olur? Değil mi?