Bazen, başkalarını memnun etmek için yaşamış olduğunu uzun süre fark edemez insan.
Bazen, neyi niçin yaptığını sorgulamadan yaşar insan.
Bazen, bir yaprak gibi rüzgarın esintisine, suyun akıntısına kaptırmış gider insan.
Bazen, birilerinin beklentilerine cevap vermek için yaşar insan..

Çocuklukta ve ilk gençlik yıllarında sorgulanmayan bu davranışlar daha sonraki yıllarda yavaş yavaş aydınlanır. Bazen de bir gecede farkına varır insan.. Ve neden daha önce farkına varamadığını sorgular o an..

Başkalarından gelecek tasdik önemlidir bazen ve tam da bu nedenle başkalarını memnun etmek için uğraşır. Oysa insanın büyümesi ve serpilmesi için en iyi yer kendi içidir. Dışarıdan alınacak onay yerine insanın kendisinden alacağı değer daha önemlidir.. Değişebilir yine de insan, uğraşırsa eğer.. Spot ışıklarını dışarıdakilerden, içerideki “öz” kişiye çevirmek gerekir. İlgiyi kendine çevirmelidir insan.

‘Başkalarını hiç memnun etmeyin’ demedik burada.. Ama “Başkalarını memnun etmek için yaşamayın” dedik! Çünkü bu süreçte kişi kendi mutluluğunu hep ötemeliş, ertelemiş olur. Ve unutmayın! Tabi ki gereğinde başkalarını memnun etmek şart olur.. Biz de diyoruz ki.. Ne olursa olsun, ille de denge!