Çok işim var..

Şarkı sözü gibi ama değil.. Bazen yapacak çok iş vardır ve nereden başlayacağımızı bilemeyiz. Öyle çok öyle çoktur! Bunalırız. Becermenin imkansız olduğunu düşünürüz. Oysa olay şudur.. Dağına göre kar yağar!

Zorluklarla birlikte kişisel güç ve beceriler de oraya çıkar.

Yapılacak şey: Derin bir nefes alıp ya Bismillah deyip girişmektir!

Buna benzer birşeyi geçenlerde bir arkadaşla konuşuyorduk. Kendisi işlerin çok yoğun olduğundan bahsederken hemfikir olduğumda sohbet yoğunluk etrafında dönmeye başladı. Ve ikimizin ortak fikri şuydu: Gün boyunca gürleyerek gelen ilşer, günün sonuna doğru daima seyrelmiş ve hafiflemiş oluyor. Ve hatta birçoğunu bitirmiş olarak günü sonluyoruz. İş ne kadar çok olursa olsun, stres ne denli hızla tırmanırsa tırmansın günün sonunda bir de başkmışız işler yolua girmiş.

Burada önemli olan “yapacağım” diye girişmek ve becermektir! Benim sırrım her sabah “yapılacaklar listesi” hazırlamaktır. Ve gün boyunca bitirdiğim işlerin üzerini çizerim. Böyle bir alışkanlıkla hem odaklanmış oluyorum hem de bitirerek bir diğer projeye geçtiğimde kendime güvenim pekişmiş oluyor. Bence herkesin günün başında bir “yapılacaklar listesi” oluşturması iyi bir fikir.

Gün boyunca her küçük proje bitiminde kendinize ödül olarak telefona bakmak, sosyal medyaya girmek, telefon etmek, ofis arkadaşlarıyla kısa gevezelik etmek vs. gibi bir ödül verebilirsiniz. Ve yeniden bir sonraki projeyi kucaklarsınız!

Ne zaman “işim çok, nasıl bitireceğim” diyecek olursanız önce derin bir nefes alın sonra kolları sıvayın derim.. İşleri sıraya dizin, başlayın ve bitirin.. Her başarıda kendinize minik ödüller verin. cok isim var