Ana rahminde başlar insan hayata.. Bir çiçeğin tohumu gibidir önce..

Kısa sürede şekil değiştirir ana merhametiyle.. Tıpkı toprağa düşmüş bir tohum gibi.. Önce minicik, kendi içine katlanmış.. Sonra açılarak büyümeye hazır..

Ana rahminden çıkınca düzelir.. Büyür insan.. Tıpkı bir fidan gibi..

Bebek görünce nasıl gülümserse bir refleks olarak insan; yeşile ve doğaya bakınca da tebessüm eder.. Gördüğü otlar, yeşillikler, yapraklar, çiçekler, fidanlar, ağaçlar hep gülümsetir. Mutlandırır.. Bir ağaç fidanı genç bir mahlukattır.. Hayattır.. Bir mucize!

Gençleri andırır fidanlar.. Büymeye, boy atmaya, kök salmaya, serpilmeye müsait..

Ömrü varsa yaşar ağaç uzun yıllar yeryüzünde. Tıpkı insan gibi.. Ömrü vefa ederse, fırsat verilirse, beslenirse, bakılırsa yaşar uzun uzadıya.. Kök salar…

Sonra yavaş yavaş solar ağacın yaprakları, çiçeğin taç yaprakları.. Bir ömür yaklaşmıştır artık sona.. Bu kez toprağa geri dönmesi gerekir çiçeğin.. Toprak bekler çiçeği ve ağacı.. Tıpkı insanı beklediği gibi toprağın.. Tüm canlılar geri döner toprağa.. Ağaçlar uzun yaşar da, çiçeklerin ömrü biraz kısa.. Hepsi bir döngü içinde doğada..

İnsan da çiçekler gibi, ağaçlar gibi geride bırakacaktır elbet birşeyler.. Belki tohumdur geride kalan, belki gizli hediyeler.. İlle de kalacaktır geriye, yaşam sürecinde yaptıkları. Bazıları hayır hasenat bırakır ki hayat devam etsin diğerlerine.. Bazıları içinse durum maalesef “Benden sonra varsın olsun tufan, ne işime yarar geride yararlı birşey bırakmak” gibidir..

Yeryüzünde bazı insanlar güzel kokan çiçek gibidir, hoş görünen, zarif, rengarenk, mutlandıran, dillere destan misali.. Gelecek nesillere hediye gibidir öylesi insan.. Oysa kötü kokan, yabani otlar ve biçimsiz bitkiler de çıkar orada burada.  Gönül ister ki dikenli olmasın insan! Kötü kokmasın.. Etrafa zarar saçmasın! Manalıysan yarınlara hediyesin insan! Manalı değilsen olmasın öyle insan!